مقایسه آتراکوریوم، لیدوکایین هر یک به تنهایی و همراه با یکدیگر در پیشگیری از میالژی بعد از اعمال جراحی ناشی از ساکسنیل کولین

زمینه و هدف: ساکسنیل کولین، به دلیل مزایای متعدد(ارزان بودن، شروع سریع و عدم نیاز به داروهای آنتی کولین استراز جهت از بین بردن اثر شل کنندگی آن و ...) جهت تسهیل لوله گذاری داخل تراشه خصوصاً در بیماران سرپایی بسیار مناسب می باشد؛ با این وجود، این دارو دارای تعدادی عوارض نامطلوب مانند فاسیکولاسیون عضلات و میالژی بعد از عمل جراحی می باشد و این خود باعث بروز مشکلاتی برای بیماران بخصوص بیماران سرپایی می گردد. هدف از این مطالعه، بررسی و تعیین اثر لیدوکایین وآتراکوریوم به تنهایی و یا به همراه یکدیگر در پیشگیری میالژی بعد از عمل ناشی از ساکسنیل کولین در بیماران سرپایی بود. روش بررسی: در این بررسی که به صورت آینده نگر و علمی ـ کاربردی انجام شد، 80 بیمار در محدوده سنی 55-20 سال از بین بیمارانی که از نظر asa(american society of anesthesiology) در کلاس і و іі قرار داشتند و جهت اعمال جراحی کوچک و یا سرپایی و به صورت الکتیو در بیمارستان امام خمینی ارومیه پذیرش شده بودند، انتخاب شدند. بیماران به صورت تصادفی به یکی از چهار گروه درمانی تقسیم شدند: گروه اول، پیش دارو دریافت نکردند، گروه دوم، آتراکوریوم(3 میلی گرم)، گروه سوم، لیدوکایین(1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) و گروه چهارم، آتراکوریوم(3 میلی گرم) و لیدوکایین(1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) قبل از تزریق ساکسنیل کولین(5/1میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) دریافت کردند. شیوع فاسیکولاسیون درحین القای بیهوشی، بررسی و شدت آن به وسیله four-point rating scale درجه بندی شد، همچنین شدت میالژی به وسیله four-point rating scale در ساعت های 4، 12 و 24 بعد از عمل، بررسی وتعیین گردید. برای هر بیمار، داده های جمع آوری شده که شامل مشخصات دموگرافیک(سن، جنس و طول مدت جراحی)، وجود فاسیکولاسیون و شدت آن، میالژی و شدت آن، زمان شروع میالژی، ارتباط فاسیکولاسیون و میالژی و میزان محدودیت فعالیت و نیاز به آنالژزی اضافی در گروه های مختلف بود، بررسی و اختلاف بین آ نها با square test-chi وfisher’s -exact test، آنالیز و p value<0.05 با اهمیت تلقی شد. یافته ها: در هیچ یک از بیماران، عوارض ناشی از داروهای مورد مطالعه دیده نشد. شیوع و شدت فاسیکولاسیون در بیماران گروه 3 و1 نسبت به گروه 4 و2، بیش تر بود(30% و50% در مقابل 10% و10%)، البته ایــن اختــلاف تنها مابین گروه 2 و 1 (014/0p value=) و گروه 4 و1(014/0p value=) معنی دار بود، ولی این مقایسه بین سایر گروه ها معنی دار نبود، یعنی میزان فاسیکولاسیون به وسیله آتراکوریوم و لیدوکایین به همراه آتراکوریوم در مقایسه با ساکسنیل کولین بدون پیش دارو، کاهش چشمگیری داشت. در مورد میالژی، 70% بیماران دارای فاسیکولاسیون، دچار میالژی بعد از عمل شدند و در 30% مابقی، میالژی بعد از عمل ظاهر نشد. مقایسه گروه های دارویی از نظر بروز میالژی در بیماران نشان می دهد که شیوع و شدت میالژی در گروه 1و3(به ترتیب 40% و25%) بیش تر از گروه 2(5%) بود و این اختلاف مابین گروه 1و2معنی دار بود(021/0=p value) ولی ما بین گروه 1و3 معنی دار نبود(5/0=p value) و در گروه چهارم نیز هیچ موردی از میالژی دیده نشد. از نظر شدت میالژی تنها دو نوع خفیف و متوسط مشاهده شد که در گروه 3و1، هر دونوع و در گروه 2، تنها نوع خفیف بروز نمود ولی هیچ مورد شدیدی گزارش نشد. نتیجه گیری: این بررسی نشان می دهد که استفاده از آتراکوریوم به مقدار 3 میلی گرم و یا لیدوکایین با دوز 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن قبل از تزریق ساکسنیل کولین باعث کاهش فاسیکولاسیون و میالژی بعد از عمل می گردد، که در هر دو مورد، آتراکوریوم موثرتراز لیدوکایین می باشد. همچنین این بررسی نشان می دهد، در صورتی که این دو با یکدیگر بکار روند باعث کاهش بیش تر فاسیکولاسیون شده و می توانند از میالژی پیشگیری نمایند.